Pinuntahan ko kanina ang "Parangal for Pacita Abad" sa St. Thomas More Garden. Kailangan ko siyang gawan ng report para sa Newswriting.
Pinilit ng karamihan ng mga dumalo na manatiling magaan ang kanilang loob pero sariwa pa ang mga alaala ng kanilag kaibagan. Kapapanaw lang ni Pacita Abad noong lamang nakalipas 40 araw. Kaya may halong lungkot ang mga pag-alaala ng mga tagapag-salita sa entablado. Mula sa kaibagan, kapatid at asawa.
Mahirap naman talagang tanggapin na wala na ang isang minamahal. Dadaan ka sa isang lugar kung saan nangyari ang isang mahalagang alaala, at napapatigil ka. Wala na siya pero naandiyan pa rin.
Kaya hindi lamang tayo mga tao na walang ginagawa. Kung sino man tayo, bahagi tayo ng isang sistema. At kung ano man ang gawin natin, mayroong nangyayari na nagbabago o nagpapadagdag sa sistema. Ultimo, kahit na ano man ang gawin natin hindi na pareho ang lahat. Iyon ang ating tatak sa mundo. Nabahiran na natin ang mundo at ang mga tao na kahalubilo natin. Kagaya ng pagbahid ng isang pintor sa kanyang canvas ng buhay.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento