Umuwi ako ngayong weekend. Wala kasi akong klase para sa Fil 119.2. Kaya ito, nasa San Pablo na.
Interesante ang isang nangyari sa daan pauwi. May isang kotseng pula na aking gawing kanan. Convertable. Napatingin ako sa kotse kasi maganda ang desinyo. Isa pa, kakaiba ang nilagay na mga desinyo dito. Maliban sa pulang kulay, may mga bituin sa kabuuan ng kotse. Napatingin ako sa nagmamaneho. Aba, parang may suot. Shades? Hindi. Goggles? Eh gawa sa tela ang suot. Doon ko namalayan, nakatakip ang mga mata niya. Naka-blindfold. Nakakapangmangha. Nakita ko na mayroong sumusunod na iba pang mga van sa kanya. Susana Rose daw ang pangalan ng nagmamaneho. Kalaban ng krimen at, sa pagkakaintindi ko, isa ring mystiko. Kaya nga siya nagpapakitang gilas. Isang patunay ng kanyang galing, katatagan, at katapan sa kanyang pinapaniwalaan.
Sa totoo lang. Hindi ako naniniwala na hindi nga talaga siya nakakakita. Habang pinagmamasdan ko siya ay ginagalaw niya ng kaunti ang tela na parang inaayos niya ang kanyang nakikita o gustong makita. At saka mahirap patunayan na tunay hindi siya nakakakita. Isa pa, may bumubuntot sa kanyang mga kasama. Baka may nagraradyo sa kanya ng dapat gawin. Nakakapangduda.
Panalo nga pala ang Ateneo kanina. Astig. Kahit na wala si Larry, nanalo pa rin sila. Sa simula ay nagduda ako dahil maganda ang simula ng Adamson tapos ang sama-sama ng laro ng Eagles. Halos itapon ko ang remote ng aking TV. Mabuti na lang at gumaling na rin ang kanilang laro. Umalis ako para magsimba pero nakahabol na ang Ateneo. Dos puntos na lang ang lamang. At sa pagkakabalita ko ay panalo na sila. Yehey.
Nagpagupit na nga rin pala ako. Wala lang. Panget na ng buhok eh. Kaya ito, maikli na.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento