Puno ako ng kaba ngayon. Hindi ko maintindihan. Wala namang dapat akong problemahin. Nagsisimula pa lamang ang bagong semester. Wala dapat na alalahanin. Wala dapat na isipin.
Marahil ay natatakot lamang ako. Sa maaaring mangyayari sa bagong semestreng ito. Natatakot sa kawalan ng kasiguraduhan o kapit sa mga susunod na magaganap. Parang kagaya ng matitinding ulan na biglang dumadating. Sa simula ay hindi mo inaasahan na uulan dahil mainit pa at maaraw. Tapos biglaan na lamang uulan. Mabilis na kumalimlim sabay ng mabtinding pagbuhos ng tubig. Ang lalaki pa ng mga patak. Nakakatakot maglagad sa ilalim ng mga hampas nito. Wala ka pang makita sa malayo dahil sa sobrang kapal ng mga patak. At bilis ng pagdating nito ay biglaan din siyang titigil.
Parang ganoon ang pakiramdam ko ngayon. Parang napakaganda ng panahon sa simula hanggang biglang uulan at hindi ko makikita ang mga nangyayari. Natatakot ako na hamakin ang ulan. Tama ba iyon o hindi ay hindi ko alam. Basta nanghihinayang ako dahil sa bawat paglipas ng panahon ay hindi pa rin nawawala ang kaba sa dibdib ko.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento