Umiyak si Marol kanina. Hindi dahil may umaway sa kanya o may nawala sa kanya, mga kalimitang dahilan kung bakit siya kalimitang umiiyak. Umiyak siya dahil sa hinaharap.
Kakakuha lamang niya ng mga marka niya mula sa paaralan. Puro mga bumaba ang kanyang mga marak kumpara sa huling bigayan kaya siya umiyak. Bigla siyang matakot. Ayaw niyang siya ay laitin at lokohin ng mga ate niya. Nakakatwang isipin na sa isang mababaw na bagay ay napaiyak siya ngunit nakakatakot ding isipin na unti-unti nn siyang nakukulong sa mundo ng matataas na pag-asa at panaginip.
Ano ba ang mawawala sa atin kung hindi natin nakamit ang inaasahan natin? Titigil na lang ba tayo ng basta-basta o magpapatuloy at matuto sa mga pagkakamali na nagawa? Kaunting tapik lamang sa balikat, ok na ang lahat.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento