Kagagaling ko lamang sa meeting para sa LS Awards for the Arts. May ilan sa aming nakarating. Hindi nakarating ang karamihan sa mga kapwa naming Awardees dahil sa mga pangyayari sa labas ng Ateneo. Pito lang kami naroon sa lounge ng English Department, mula sa pangkalahatang dalawampu't-apat. Kinausap kami nina Ma'am Tugado nang panandalian. Pinaalalahanan niya kami sa mga mahahalagang mga petsa. (Sa mga katoto sa LS Awards, may pinaplanong meeting sa Marso 1, 2006, 1130 nang umaga. Sabihin nyo lang kay Ma'am Angeli kung pwede kayo.)
Nakita ko ang listahan ng mga ginawaran ng parangal at, ngayon, nahihiya ako. May mga nakalagay sa listahan na alam kong karapat-dapat habang may mga pangalan na wala roon na alam ko ring karapat-dapat. Kaya nahihiya ako. Mahirap tanggapin na kapantay ko ang ilan sa mga pangalang naroroon. Mahirap tanggapin na hindi ko kasama ang ilan mga kakilala ko sa listahang iyon. Nagmumukha akong esta-puwera.
Oo, gusto kong makuha ang parangal. Pero nananaig sa aking kukote ang tanong, "Karapat-dapat nga ba talaga ako?" Hindi pa ako nalalathala. Ano nga ba ang naiambag ko sa sining at panitikan? Pakiramdam ko, kung wala ako sa listahang iyon, baka may mga taong napasama na mas karapat-dapat kaysa sa akin. Ewan ko. Ewan ko. Ewan ko. Nagpapasalamat ako pero nanghihinayang rin.
Kaya hindi ako magyayabang. Sa loob-loob ko, hindi ako karapat-dapat na magyabang. Sino ba ako? Ano nga ba ang nagawa? Ayoko ng ganitong pakiramdam. Kaya magsusulat na lang ako. Iyon lamang ang natatanging totoo at hindi kaduda-duda para sa akin.
Congratulations sa lahat ng mga kapwa ko Awardees. Kilala ko ang karamihan sa inyo, at alam kong karapat-dapat kayong ipagpugay.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento